Epic Proposal....

Love is indeed a strange thing and when someone is suffering from this deadly disease they exhibit strange behaviours. This post is all about madness and stupidity of a person falling in love.

My friend (un)luckily fell in love with a colleague. He wanted to propose her in a different way. Not with the common methods like sending friend request in FB and flirting on chats, or with whatsapp, or kneeling before her with a bunch of flowers.... Instead, he wanted to make it epic and classic.

After thinking for a couple of days and spending some sleepless nights, he came with an idea of proposing her  through a poem (height of EPICness). It was already a bad idea and to top it all, he asked me to write a proposal poem. Can it get any worse? :) I don’t think so.....

So, I came up with the poem below.

प्रिये,

तिम्रो लागि हिँजो आज अफिसमा

जोड़ उकालो ओरालो धाँउदैछु

कविता लेख्न नआएपनि आफुलाई

मेरो साथिलाई लेख्न लाँउदैछु....

पहिलो नजरमा नै कुन्नि किन

मलाई तिमी नै मन पर्यो

हुनु त तिम्रो साथीपनि च्वाँक थियो

तर यो मनले तिमीलाई नै रोज्यो

बख्खुमा देखे तिमीलाई पहिलो चोटि

भुटानकी रानी झैं राम्री

मलाई पनि राजा झैं देख्यौ के तिमीले ?

आँखा मन परेको हो कि

तिम्रो गाला मन परेको

कि तिम्रो नाक ?

होइन, होइन मलाई त

सोलो-डोलो तिमी नै मन परेको....

तिमीले बोलेको हरेक शब्द

कानैमा गुनुनुनु गुंजिन्छ सधैं

खै घरि घरि म त

मच्छर भनि झुकिन्छु....

हिँजो आज त झन,

सपनिबाट पनि जुरुक-जुरुक व्युझन्छु

कुनै भट्टुले प्रपोज पो गर्छ कि तिमीलाई

भनि झसंग-झसंग तर्सन्छु....

ठुलो चाहाना के नै पो छ र

सानो सपना सजाएको छु

तिमीसंग अंगेटीमा आलु पोली खाने

फेरि मकैको सीजनमा मकै

भटमासको सीजनमा भटमास

यसरी सीजन-सीजनमा नानाथरी पोलेर खाँउ

संगै मिलेर हाम्रो सानो संसार सजाँऊ....

मैले त नानीको नामपनि सोंचि सके

केवल तिमीबाट ‘Response’ पर्खदैछु

सानो परिवार सुखि परिवार  भन्छन भन्नेले

तर 3-4 वटा त निकाल्नु पर्छ सोंच्दैछु....

कमि केहि छ भने भन मेरोमा

ह्याण्डसममा ह्याण्डसम छु

बडी-सडी बनाउनलाई जिम धाँउदैछु

फेरि भएन हरेक दिन नुहाँउदैछु

तिमीलाई कोरियन लुक्स मन पर्छ रे

जबरजस्ती कता-कता कोरियन जस्तो केश काट्दैछु....

फेरि सोँच्दैछु फिक्शेसन भए पश्चात

एउटा सेकेण्ड ह्याण्ड स्कुटी पनि किन्छु

तर फेरि तिम्रो लोड स्कुटीले थाम्छ के

तिमी बस्ने साथ स्कुटी नै भुँईमा

बस्ने पो हो कि ?

म चैं एसो तिमीलाई हेर्ने निहुँले

तिम्रो तिर धाँउदा

तिमी चैं सुत्तै, सुट्टुकै भागि जाँदा

यो मन कति रुन्छ तिमीलाई के थाहा

मैले साइट खेल्दै तिमीलाई हेरि मुसुक्क हाँस्दा

तिमीले उता मेरो साथीलाई हेरि मुस्कुराउँदा

यो आत्मा कति रुन्छ तिमीलाई के थाहा....?

अब त कलमपनि थाक्यो

म त झन लख्तरान भए,

यसै कविताको माध्यमबाट

‘I Love You’ भन्दैछु

भन्छौ भने ‘I Love You Too’ भनिदेउ

नत्र भने तिम्रो साथीको नम्बर देउ

नत्र भने तिम्रो साथीको नम्बर देउ….॥

 After I handed over this poem to my friend, he read it twice and then dropped the entire idea of proposing her. I don’t think the poem was that bad, was it? No… I think he dropped the idea because of some other reasons and I am thinking, I should help my friend and give this letter to the girl without his knowledge. After all, ‘a friend in need is a friend indeed….’ Isn’t it?? J